ROOT IF : DD

ROOT IF : DD

มาร์ค P.B.B. x กากา Ma Beauty

            วันหยุดของโฮสต์มีไม่บ่อยนัก และมักจะเลือกวันไม่ค่อยได้

            ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา มาร์คจำได้ว่าเขาเคยหยุดมันมาแล้วทุกวันในรอบ 1 อาทิตย์ เนื่องจากโฮสต์เป็นอาชีพที่มักไม่ค่อยถูกตรวจสอบอะไรตามกฎหมายแรงงาน การทำงานติดกันเกิน 6 วันต่อสัปดาห์จึงหาได้ไม่ยากเท่าไหร่นัก

            และมาร์คจะไม่เดือดร้อนเลย...

            ถ้านั่นไม่ทำให้เด็กน้อยของเขาหงอยเป็นลูกหมาถูกทิ้งน่ะนะ

            “...หนังสนุกมากเลยเนาะพี่มาร์ค! อยากมาดูอีกรอบเลยอ่ะ”

            ชายหนุ่มมองเด็กข้างตัวที่...อายุก็ 19 แล้ว แต่ยังคงตื่นเต้นกับหนังแอคชั่นฮีโร่เป็นเด็กๆ มือป้อมๆนั่นถือถังป๊อบคอร์นลายคาแรคเตอร์ชื่อดังที่ยังเหลืออยู่เกือบครึ่ง อีกมือถือแก้วน้ำเข้าเซ็ทกัน  แถมด้วยหมวกที่เป็นของที่ระลึกลิมิเต็ดบนหัว เดินตามหลังเขาออกมาจากโรงหนังด้วยรอยยิ้ม

            ...น่ารักเป็นบ้า

            วันเสาร์นี้เขาว่าง และกากาก็หยุด ดังนั้นมาร์คจึงตามใจแฟนเด็กของเขาเต็มที่ แน่นอนว่าทุกอย่างในมืออีกฝ่ายนั่นเขาจ่าย – ค่าหนังก็ด้วย ถือซะว่าชดเชยวันยุ่งๆที่เขาแทบไม่ได้อยู่ด้วยเลยเพราะต้องเข้างานติดกันราวๆอาทิตย์ครึ่งในช่วงก่อนหน้านี้

            โฮสต์ชื่อดังประจำคลับหรูอมยิ้ม มือเอื้อมไปคว้าเจ้าหมวกใบใหญ่นั่นถอดออก แต่ไม่ยอมปล่อยให้ปากอิ่มนั่นได้โวยวาย เพราะยื่นมือเข้าสางผมหน้าม้าที่ขมวดพองออก ช่วยจัดทรงให้ก่อนจะครอบมันกลับลงให้อย่างนิ่มนวลพลางเอ่ยตอบยิ้มๆ

            “ไว้รอบหน้าพี่หยุดค่อยมา ดีมั้ย?”

            “อื้อ! ถ้ายังไม่ออกโรงนะ”

            รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าขาวนั่นจุดให้มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ ความสดใสของเด็กน้อยตรงหน้าทำให้เขารู้สึกถึงพลังบวกที่ ไหนจะความอ่อนโยน อบอุ่นในนิสัยและการกระทำนั่นที่ไม่เคยได้พบอีกล่ะ 

            มาร์ครู้สึกราวกับเขาได้ครอบครองพระอาทิตย์เล็กๆดวงหนึ่งก็ไม่ปาน

            “คราวหน้านะพี่มาร์ค ผมว่าเราเอาแบบนั้นดีกว่า...”

            ในขณะที่ฟังร่างเล็กข้างตัวคุยจ้อถึงแพลนครั้งหน้าอันว่าด้วยการดูหนังในโรงพรีเมี่ยมไปนั้น ชายหนุ่มก็พยายามพาอีกฝ่ายออกจากฝูงชนไปด้วย ในเวลาค่ำๆแบบนี้คนค่อนข้างเยอะ ทั้งคนที่เพิ่งออกจากโรงหนังและคนที่มาห้าง ทั้งหมดต่างเบียดเสียดกันจนเขาต้องคอยจับคนข้างตัวเอาไว้และจูงไปที่ทางออกอย่างช้าๆ

            แต่ในชั่วขณะที่กำลังจะเดินออกไปที่ประตูอันเป็นลานจอดรถนั่นเอง เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น พร้อมกับแรงฉุดดึงที่แขนซ้าย ส่งผลให้โฮสต์หนุ่มชะงักขาทันที ก่อนจะหันไปหาเจ้าของเสียงด้วยใบหน้าที่พยายามจะไม่แสดงความหงุดหงิดออกไปสุดชีวิต

            “อ้าว... มาร์ค!”

“มาเที่ยวเหรอคะ?”

-----------------------------------------

            ...ไม่น่าเลย

            คนที่เพิ่งกลับถึงห้องได้ไม่ถึงสองชั่วโมงถอนหายใจกับภาพของเด็กน้อยที่ซึมกะทือบนเตียง นั่งชันเข่ากอดหมอนนิ่งๆ ไม่ยอมพูดอะไรตั้งแต่ตอนที่เจอลูกค้าคนนั้นที่ห้างจนกระทั่งกลับบ้านและอาบน้ำ

            

            ให้ตาย เพิ่งจะร่าเริงได้แค่แป๊บเดียว กลับมาหงอยอีกแล้ว...

            แล้วต่อให้คุยกันเข้าใจดีแล้วว่าการพบลูกค้าในที่สาธารณะนั้นเป็นเรื่องบังเอิญ ไม่มีการนัดแนะ และความสัมพันธ์ใดๆที่มีกับลูกค้านั้นจบไปทันทีที่ก้าวขาออกร้าน แต่เด็กน้อยที่ชอบคิดมากของเขาก็ยังไม่ร่าเริงขึ้นเลย เพียงแค่พยักหน้านิดๆ แล้วก็นั่งกอดหมอนใบโตซึมๆอยู่อย่างนั้น

            มาร์คง้อใครไม่เป็น มากไปกว่านั้นคือไม่รู้จักวิธีโอ๋ เขาไม่ได้เติบโตมากับสิ่งเหล่านั้น ชีวิตเขาไม่เคยมีความอ่อนโยนแบบนั้น เด็กน้อยตรงหน้าเสียอีกที่ทำให้เขาเรียนรู้ถึงเรื่องที่ว่า แล้วพอรู้สึกว่า ‘ต้องทำ’ ขึ้นมา.. เขาก็ไปไม่เป็น

           

            ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ แต่กระนั้นตากลมๆนั่นก็ยังไม่หันมามอง จนกระทั่งเจ้าของมือเรียวคว้าเอามือของอีกคนมากุมไว้นั่นแหละ ลูกแก้วสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้นถึงได้หันมาสบกับเขา

            “...โกรธมั้ย?”

            หัวกลมๆส่ายไปมาเบาๆ แต่ปากสีสดนั้นยังคงเม้มแน่น ไม่ยอมพูดอะไรออกมาจนคนอายุมากกว่าถามซ้ำ

            “ไม่ชอบที่เจอเขาเหรอ?”

            คราวนี้เด็กน้อยพยักหน้า นิ่งไปอีกพักใหญ่ ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ 

            “...ไม่อยากให้เจอ”

            “นี่วันหยุด แล้ว... แล้วพี่ก็ไม่ต้องทำงานไง”

            “ผมก็แค่อยากให้พี่แบบ.. ยังไงอ่ะ คือ... ไม่ต้องเจอลูกค้าบ้าง”

            “อยากให้มีแต่ผม...อยู่กับผมคนเดียว ...ไรงี้" 

            "แต่มันก็ดูเห็นแก่ตัวอ่ะ แบบ.. ผมรู้พี่ต้องไม่ชอบ แต่แบบ---”

            ประโยคที่เหลือนั้นชายหนุ่มจับใจความไม่ค่อยได้เท่าไหร่เพราะใบหน้าขาวๆนั่นมุดลงกับหมอนแล้วพึมพำยาวไปจนฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ประโยคก่อนหน้านั้นก็ทำให้คนฟังยิ้มได้กว้างมากพอแล้ว มือเล็กๆนั้นถูกกระชับแน่นอีกครั้ง ก่อนจะถูกพาไปวางอยู่บนที่ๆหนึ่ง

            สัมผัสของอะไรบางอย่างที่เต้นสะท้อนอยู่ใต้ฝ่ามือทำให้เด็กน้อยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง และสิ่งแรกที่เขาเห็นคือสายตาคมๆนั้นที่มองมาที่เขาอย่างมีความหมาย พาลทำให้หน้าร้อนผ่าวไปหมด แต่นั่นก็ไม่อาจเทียบได้กับตอนที่อีกคนโน้มตัวเข้ามาใกล้จนหน้าผากชิดกัน กระซิบเสียงต่ำเป็นประโยคสั้นๆทั้งที่ไม่ละสายตาออกไปไหน

            “ให้..”

            แรงบีบเบาๆที่ฝ่ามือ และเสียงดังสะท้อนของอวัยวะบนอกซ้ายใต้ฝ่ามือเล็กๆนั่นเป็นตัวย้ำเตือนโดยไม่ต้องบอกว่าชายหนุ่มหมายถึงสิ่งไหน ใบหน้าขาวๆแดงจัดขึ้นมาทันทีในนาที แต่โฮสต์หนุ่มเลือกที่จะไม่ปล่อย แต่กลับย้ำประโยคซ้ำ ราวกับจะบอกให้เด็กคิดมากตรงหน้าให้เข้าใจมันเสียที

            “ให้แค่คนเดียว..”

            “ไม่ให้คนอื่น... เข้าใจมั้ย?”

            และเมื่อหัวกลมๆนั่นผงกรับอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้ม ชายหนุ่มก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา แขนรวบเอาดวงอาทิตย์ดวงเล็กๆของเขาเข้ามาในอ้อมกอด และหลับตาลงอย่างไร้กังวลได้ไปอีกวัน...

แต่ถ้าลูกค้าทำให้แฟนเขาคิดมากขนาดนี้...

...สงสัยว่าต้องรีบๆยื่นใบลาออกแล้วล่ะมั้ง

#เศษฟิค